Dawna szkoła katolicka

Obecnie centrum biurowo-konferencyjne

Do zapewnienia najmłodszym mieszkańcom odpowiednich warunków do rozwoju, niezbędne było stworzenie placówki oświatowej. W przeciwieństwie do innych udogodnień zapewnionych przez budowniczych osiedla, utworzenie szkoły w nowej osadzie było wymagane również przepisami prawa. Historia szkolnictwa w Giszowcu rozpoczęła się 19 października 1908 roku, kiedy to oddano do użytku pierwszy z trzech budynków katolickiej szkoły powszechnej, położony na południowo-zachodniej parceli rynku. Kolejne dobudowano w ciągu następnych dwóch lat. Początkowo sale lekcyjne w dwóch pierwszych budynkach znajdowały się jedynie na parterze (po cztery sale). Wyższe piętra zajmowały mieszkania dla samotnych nauczycieli, pokoje konferencyjne i pomieszczenia przeznaczone na zbiory szkolne i pomoce naukowe. Dopiero w trzecim (po stronie wschodniej) z budynków urządzono osiem sal lekcyjnych na obydwu kondygnacjach.

W momencie uruchomienia szkoły pracę rozpoczęło dwóch nauczycieli, a naukę 55 dzieci. Na początku grudnia 1909 roku do szkoły uczęszczało już prawie 900 uczniów, w 13 klasach. Poza mieszkaniami na terenie szkoły, wybudowano także specjalne domy mieszkalne dla żonatych nauczycieli. Lekcje prowadzone były w języku niemieckim, nawet dla dzieci polskiego pochodzenia.

Pierwszym dyrektorem placówki został Vincent Mücke, który pełnił tę funkcję do 1922 roku. Wtedy to, po objęciu władzy nad terenem Giszowca przez Polskę, wymieniono większość kadry nauczycielskiej, a nowym dyrektorem mianowano Jana Balickiego. W kronice szkolnej uroczyście odnotowano m.in., że „skończył się czas gnębienia ludu polskiego na Górnym Śląsku przez pruskich urzędników”. W tym samym roku w niszy ogrodzenia szkolnego wybudowano także pomnik Powstańców Śląskich. W związku z tym, że na Giszowcu nadal zamieszkiwała ludność niemieckojęzyczna, w szczególności rodziny kadry urzędniczej kopalni Giesche, zdecydowano się również na utworzenie pięciu klas niemieckich. Szkołę niemiecką zlikwidowano ostatecznie w 1928 roku.

W 1928 roku przebudowano jeden z budynków, zamurowując balkon i zamieniając dawne mieszkanie dyrektora w 4 sale lekcyjne. Planowano także budowę sali gimnastycznej, lecz nie doszła ona do skutku. W 1929 roku uroczyście nadano szkole imię Stanisława Kostki. W październiku 1935 r. szkołę podzielono na dwie odrębne placówki – ośmioklasową szkołę nr 6 i siedmioklasową szkołę nr 7.

Dzieci przy pomniku Powstańców Śląskich, 1931

We wrześniu 1939 roku szkoły podzielono na część męską i żeńską. Pod okupacją hitlerowską nowym dyrektorem został Robert Porrmann, będący też aktywnym kierownikiem grupy miejscowej NSDAP. Szkole nadano imię Hermanna Göringa. Powrócono do prowadzenia nauki w języku niemieckim, a używanie języka polskiego lub śląskiego piętnowano. W 1943 jako nauczycielka pomocnicza rozpoczęła w niej również pracę żona zamieszkującego willę dyrektorską gauleitera Brachta, Paula.

Po wojnie działalność wznowiła szkoła polska, tym razem pod numerem 5. Początkowo jeden z budynków zajmowany był przez wojsko. W 1951 roku nadano szkole nr 16, a w 1959 nowego patrona – Marię Konopnicką. Od 1964 roku, po włączeniu Giszowca w skład Katowic, szkoła funkcjonowała pod numerem 54. W latach 1971-72 wszystkie trzy budynki połączono przewiązką.

W 1978 roku uczniów przeniesiono do nowego budynku przy ul. Wojciecha, jednak już w 1981 roku, gdy w związku z rozbudową osiedla w szybkim tempie przybywało nowych uczniów, w starych budynkach zdecydowano się na stworzenie nowej szkoły nr 51 im. Fryderyka Chopina. Dopiero w 1993 roku otwarto pierwszą część nowych zabudowań tzw. „Szkoły Marzeń”, gdzie ostatecznie przeniosła się placówka.

W 2002 roku zaniedbane budynki szkolne kupił prywatny inwestor, firma Opal Maksimum. Początkowo mówiono o urządzeniu tutaj domu spokojnej starości, ale zdecydowano się przekształcić obiekt w centrum biurowo-konferencyjne, którą to role pełni do dziś.